dużo krytycznego pyrkosz-pyrkosz w zakładkach i na forach, ale mnie się podoba jednak ta prawie dwugodzinna ekspozycja, ta rzeźba z błota, ten zlep decydujących o losie relacji jednostki do jednostki scenek mających charakter wspomnienia, które się zaciera; docieranie do źródła, odkrywanie własnej rodziny, w dodatku takiej, której odrzucenie będzie zrozumiałe, zasadne, konieczne, na pewno usprawiedliwione, choć bolesne, tak jak bolesne może być piłowanie gałęzi, na której się siedzi; próba pogodzenia, zrozumienia, zaakceptowania własnego ojca, jednak bez przyzwolenia na to co robi, które to przyzwolenie zwykle mechanicznie jest w ową akceptacje wpisywane, niekiedy z nią utożsamiane nawet; dziewięćdziesiąt dziewięć upadków i dziewięćdziesiąt osiem odrestaurowań autorytetu ojca, który ostatecznie zrobi tylko jedną rzecz dobrze, która ostatecznie albo go pogrąży albo go wyzwoli (niepotrzebne wygumkować w zależności od własnej relacji do woli): obiektywnie - w oczach intergalaktycznych architektów wszechrzeczy, subiektywnie - w oczach córki (choć może to to samo i na jedno wychodzi).